بررسی مقاومت به متی سیلین در استافیلوکوکوس های جدا شده از سگ و تعیین الگوی حساسیت آنتی بیوتیکی آنها

    در این پژوهش، حضور ژن مقاومت به متی‌سیلین (mecA) در استافیلوکوکوس‌های کوآگولاز مثبت (استافیلوکوکوس آرئوس و استافیلوکوکوس سوداینترمدیوس) جدا شده از سگ‌های ارجاعی به بیمارستان دانشکده‌ی دامپزشکی اهواز، بررسی شد و الگوی مقاومت آنتی‌بیوتیکی آن‌ها تعیین گردید.  سواب‌های بینی از تعداد 143 سگ ارجاعی به بیمارستان دامپزشکی اهواز اخذ گردید.  سواب‌ها در محیط‌های کشت مانیتول سالت آگار (MSA) و ژلوز خوندار، کشت داده شدند و استافیلوکوکوس‌های کوآگولاز مثبت با استفاده از روش‌های استاندارد تعیین هویت باکتری‌ها، تعیین هویت گردیدند.  از تعداد 67 جدایه‌ی استافیلوکوکوس کوآگولاز مثبت (13 جدایه‌ی استافیلوکوکوس آرئوس و 54 جدایه‌ی استافیلوکوکوس سوداینترمدیوس) با استفاده از آغازگرهای اختصاصی مربوط به ژن مقاومت به متی‌سیلین (mecA)، 28 جدایه (79/41 درصد) واجد ژن mecA بودند.  حضور این ژن در 7 جدایه‌ی استافیلوکوکوس آرئوس (25 درصد) و 21 جدایه‌ی استافیلوکوکوس سوداینترمدیوس (75 درصد) مشخص گردید.  بیش‌ترین میزان مقاومت آنتی‌بیوتیکی در میان جدایه‌های واجد ژن mecA نسبت به آموکسی‌سیلین (85/92 درصد) بود و پس از آن به ترتیب، نسبت به پنی‌سیلین (14/57 درصد)، کلوگزاسیلین (58/42 درصد)، اگزاسیلین (71/35 درصد)، تتراسیکلین (14/32 درصد)، سفتازیدیم (25 درصد)، اریترومایسین و آزیترومایسین (42/21 درصد)، جنتامایسین و سفتی‌زوکسیم (28/14 درصد)، متی‌سیلین، نورفلوکساسین، مروپنم و کوتریموکسازول (71/10 درصد) بود.  همچنین هیچ گونه مقاومتی نسبت به ونکومایسین، کلرامفنیکل، ریفامپین و نیتروفورانتوئین مشاهده نگردید.  در میان جدایه‌های فاقد ژن مقاومت به متی‌سیلین بیش‌ترین مقاومت، مربوط به آمپی‌سیلین (61/84 درصد) بود و بعد از آن به ترتیب، پنی‌سیلین (71/48 درصد)، تتراسایکلین (07/23 درصد)، اگزاسیلین (51/20 درصد)، جنتامایسین (69/7 درصد)، کلرامفنیکل، اریترومایسین، آزیترومایسین، کوتریموکسازول (12/5 درصد) و سفتازیدیم (54/2 درصد) قرار داشتند؛ البته هیچ‌گونه مقاومتی در این جدایه‌ها نسبت به کلوگزاسیلین، مروپنم، ونکومایسین، سفتی‌زوکسیم، ریفامپین، متی‌سیلین و نیتروفورانتوئین مشاهده نگردید.  شناسایی، پایش و آگاهی از میزان وفور استافیلوکوکوس‌های مقاوم به متی‌سیلین در جمعیت میکروبی و تعیین الگوی حساسیت آنتی‌بیوتیکی آن‌ها برای درمان موفقیت‌آمیز و جلوگیری از گسترش سویه‌های مقاوم به آنتی‌بیوتیک، ضروری می‌باشد.  این مطالعات همچنین منجر به آگاهی و ترویج شیوه‌های مؤثر برای جلوگیری از گسترش سویه‌های مقاوم می‌شوند.